Określenie „techniki funkcjonalne” pojawiło się w latach 50. XX wieku na szkoleniach osteopatycznych w Ameryce pod hasłem „Funkcjonalne podejście do szczególnych problemów osteopatycznego leczenia manualnego”. Techniki te wywodzą się z tradycyjnych metod terapii manualnej pochodzących z początków osteopatii (XIX w.). Ich źródła leżą w bogatej tradycji zastosowań rozluźniania pozycyjnego, często opartego na intuicji.
Celem technik funkcjonalnych jest leczenie dysfunkcji i utraty ruchomości. Dysfunkcja somatyczna to zaburzenie lub zmiana funkcji elementów związanych z układem somatycznym (strukturą ciała): elementami kostnymi, stawowymi, mięśniowymi i związanymi z nimi naczyniami krwionośnymi, limfatycznymi oraz systemem nerwowym.
Istnieją dysfunkcje stawowe, w których występuje utrata ruchomości, czyli gry ślizgowej stawu, dotyczące tkanek okołostawowych: mięśni, więzadeł, powięzi, jak również dużych mięśni stabilizujących. W tym przypadku wskazane jest zastosowanie technik bezpośrednich, takich jak technika manipulacji wysokiej prędkości małej amplitudy (HVLA) czy techniki energii mięśniowej.
Istnieją również dysfunkcje stawowe, które ograniczają amplitudę stawową, ale bez angażowania elementów mięśniowych, więzadłowych, powięziowych danego stawu. Dotykają one dużych mięśni, stabilizujących kręgosłup lub stawy obwodowe. Ten rodzaj dysfunkcji leczy się wyjątkowo dobrze technikami funkcjonalnymi.
Do technik funkcjonalnych można zaliczyć techniki powięziowe, technikę stawową Sutherlanda czy omówione poniżej techniki napięcia i przeciwnapięcia (strain-counterstrain –SCS) oraz techniki ułatwionego pozycyjnego rozluźniania (facilitated positional release – FPR).
Techniki napięcia i przeciwnapięcia
Technika SCS to technika pozycyjnego rozluźniania opisana przez Laurenca Jonesa ok. 1955 r. To technika pośrednia, w której leczona tkanka jest ustawiana w pozycji równowagi lub punkcie ułatwionego rozluźnienia, oddalonym od bariery ograniczenia. Leczenie polega na ...
